பட்டாம்பூச்சி – சிறப்பு பார்வை
படத்தில் ஒரு காட்சி வருகிறது. சுத்தியலால் ஜெய்யை 4,5 முறை கடுமையாக தாக்குகிறார் ஹனி ரோஸ். ஆனால், அதை ஏதோ தூசு படிந்திருப்பதைப்போல தட்டிவிடுகிறார் ஜெய். இந்தக் காட்சியைப்போல படத்தின் திரைக்கதையும் அவ்வளவு பலவீனமாக இருக்கிறது. சைக்கோ திரில்லர்கள் கதைக்கான விறுவிறுப்போ, பதற்றமோ இல்லாதது ஒட்டுமொத்த படத்தின் நகர்வையும் குலைத்துவிடுகிறது.
ஜெய் கொலை செய்யும்போது நமக்கு எந்த பதற்றமும் ஏற்படுவதில்லை. நிகழ்த்தப்படும் கொடூரமான கொலைகள் உணர்வு ரீதியாக பாதிப்பை ஏற்படுத்தாதால் படத்துடன் ஒன்ற முடியவில்லை. கொலைகளுக்கான காரணங்களில் போதிய நியாயமோ, அழுத்தமோ இல்லை.
ஒரு சைக்கோ கொலைகாரனை உருவாக்கிவிட்டு ஏதாவது ஒரு காரணமும், அவனுக்கு ஒரு பெயரறியாத நோயையும் வைத்துவிட வேண்டும் என்ற க்ளிஷே திரைக்கதை அலுப்பூட்டுகிறது. 1989-ல் கதை நடப்பதாக சொல்லப்படுகிறதே தவிர, அதற்கான எந்த மெனக்கெடலையும் திரையில் காண முடியவில்லை. இன்றைய சென்னையின் சாலைகளும், கட்டிடங்களும் அப்பட்டமாக தெரிகின்றன.
‘வீராப்பு’, ‘ஐந்தாம்படை’ உள்ளிட்டபடங்களை இயக்கிய பத்ரி இந்தப் படத்தையும் இயக்கியிருக்கிறார். த்ரில்லருக்கான ஒரு நல்ல ஒன்லைன் கதையை எழுதிவிட்டு அதை மேக்கிங்கிலும், திரைக்கதையிலும் கொண்டுவர தடுமாறியிருப்பதை உணர முடிகிறது. லாஜிக் இல்லாமல், வெறும் கொடூர கொலைகளையும், ஓடி பிடிக்கும் காட்சிகளையும், திருப்பங்களோ, சுவாரஸ்யமோ இல்லாமல் கதை நகர்ந்திருப்பது படத்தின் பெரிய பலவீனம். கிருஷ்ணசாமி ஒளிப்பதிவு ஓகே ரகம். பலவீனமான திரைக்கதைக்கு நவீன் சுந்தரின் பின்னணி இசையால் பலம் சேர்க்க முடியவில்லை.
பொதுவாக சைக்கோ த்ரில்லர் படங்களில் விஷ்ணு விஷாலின் ‘ராட்சன்’ உட்பட, கொலைகாரர்கள் எதாவது ஒரு நோயால் பாதிக்கப்பட்டவர்களாக காட்சிப்படுத்தப்படுகிறார்கள். நோய் பாதிப்புடன் மன ரீதியாக பாதிக்கப்பட்டவர்கள் சைக்கோக்களாகவும், கொடூர கொலைகளை செய்பவர்களாகவும் சித்தரிக்கப்படுகிறார்கள் உண்மையில் அந்த நோயால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் இதுபோன்ற படங்களைப்பார்க்கும்போது அது அவர்களின் மனநிலைகளில் எந்த வகையான பாதிப்பை ஏற்படுத்தும் என்பதை இயக்குநர்கள் புரிந்துகொள்ள வேண்டும்.
மொத்ததில் பட்டாம்பூச்சி உயிர் இருந்தும் சிறகு இல்லாத காரணத்தால் பறக்க முடியாமல் தவிக்கிறது.